Aν θέλουμε η χώρα να επιβιώσει, πρέπει να παράξουμε
[με σκληρή δουλειά και εντιμότητα]
[με σκληρή δουλειά και εντιμότητα]
πραγματικό πλούτο και όχι
ψεύτικο, εφήμερο και δανεικό.
Γι’αυτό όμως χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, εξορθολογισμός, πραγματικός έλεγχος, πάταξη της ασυδοσίας, σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας και σε όλες τις
επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες,
που ακόμα και σήμερα – εν μέρει ή εν
πολλοίς – ζουν παρασιτικά.
Η κοινωνία, έντονα παραπληροφορημένη και χωρίς διάθεση να δει τα πραγματικά στοιχεία, βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και πιέζει το πολιτικό σύστημα προς τη
λάθος κατεύθυνση.
Αν κοιτάξετε προσεκτικά,
θα δείτε ότι η μεγαλύτερη μερίδα εκείνων που κατηγορούν τους πολιτικούς, δεν το
κάνει για τα εγκληματικά τους λάθη και παραλείψεις, αλλά γιατί δεν θέλει να
επιτρέψει τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας.
Σήμερα, ένα απίστευτα ποικίλο και ισχυρό σύμπλεγμα συμφερόντων βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Και με
νύχια και με δόντια παραπληροφορεί, λαϊκίζει, αποπροσανατολίζει, καταφέρνοντας δυστυχώς να πείθει τα θύματα του, δηλαδή τον απλό και έντιμο Έλληνα πολίτη, να
στηρίζει τους βάρβαρους και αντικοινωνικούς θύτες του.
Το σύστημα, λοιπόν, ανθίσταται και δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, για να λεηλατήσουν
ακόμα και τις σάρκες μας.
Πολυτιμότατους συμμάχους έχει τους κάθε λογής προοδευτικούς, που καταφέρνουν να παρασύρουν τις πληττόμενες μάζες – θύματα.
Η αντίθεση σε εξορθολογισμό, σε
μεταρρυθμίσεις, η στείρα άρνηση και η
απουσία
οποιασδήποτε ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης, ένα και μόνον επιτυγχάνει :
Οι αναρίθμητες συμμορίες αυτής της χώρας να κερδίζουν χρόνο,
ρουφώντας το υπόλοιπο αλλά λιγοστό πλέον αίμα, από τα θύματά
τους, που στην απίστευτη βλακεία και ύπνωση τους,
τις χειροκροτούν, τις
ενθαρρύνουν και τις αιμοδοτούν.
Για να σωθούμε λοιπόν, πρέπει πάση θυσία να ανοίξουμε τόσο το μυαλό μας,
όσο και τα μάτια μας!
